The Cabinet

In het vierde boek van Rabelais’ Gargantua en Pantagruel schrikt Pantagruel plots op van vreemde geluiden in een bevroren zee. Deze geluiden ontstaan niet op dat moment zelf, noch weergalmen ze gebeurtenissen die elders plaatsvinden: wat Pantagruel hoort, zijn de klanken van een veldslag die de vorige winter heeft plaatsgevonden. Al die bevroren geluiden beginnen in de lentewarmte te ontdooien en worden opnieuw hoorbaar.

Het verhaal van Rabelais weerspiegelt een diepgeworteld verlangen om vervlogen tijden opnieuw te laten verschijnen en weerklinken in het heden, zodat ervaringen uit het verleden kunnen worden ‘vereeuwigd’. Die hunkering manifesteert zich in allerlei vormen van muzikale cryogenics: geluidsopnames, coverbands, oude muziek, vintage-instrumenten…

The Cabinet stelt deze fenomenen in vraag door een live electronics-performance te transformeren tot een dialoog met het (on)dode, waarin meerdere herinneringen en identiteiten worden uitonderhandeld. Geïnspireerd door de kunstkabinetten uit de tijd van Rabelais en de lange barok opent The Cabinet muzikale lades om auditieve herinneringen te herterritorialiseren in een spookachtig steampunklandschap waarin verleden, heden en toekomst in elkaar versmelten.

Evenementen

Concerten op Border Buda

Vrijdag 20 juni 2025, 22:00-23:00 (Club versie)

Zaterdag 21 juni 2025, 14:00-15:30
Live Radio Fantôme @Fobrux Radio studio + live op Radio Fantôme The Radio Show met Nick Aikens

The woman who thought she was a planet

Keynote op de conferentie ODC 2025

10 april 2025 - 11 april 2025

10:15 - 11:00 Keynote Bruno Forment Collapsing Presentism Through Music: The Cabinet as a Historical Experience Generator

Lezing op EPARM, Tallinn

3-5 april 2025

Onderzoekspresentatie - Transforming Early Music’s Sound Library into Live Electronics

Bijhorende opname:

Wiedergutmachungsdrang vormt de samentrekking van twee Duitse begrippen: Wiedergutmachungspolitik, het naoorlogse beleid waarmee de Duitse overheid de schade van het Derde Rijk trachtte te herstellen; Wiederholungszwang, het Freudiaanse mechanisme waarbij traumapatiënten geneigd zijn bepaalde handelingen en denkpatronen te herhalen om pijnlijke herinneringen te onderdrukken. Door Wiedergutmachung te verbinden met Wiederholungszwang, en een ‘dwang’ (Zwang) om te buigen tot een ‘drang’ (Drang), verwijs ik naar de hedendaagse neiging om voortdurend in het reine te komen met de kwalen van het verleden: postkolonialisme, woke, revisionisme... Dergelijke pogingen om de geschiedenis te vereffenen zijn uiteraard tot mislukken gedoemd—het verleden kent immers geen vergiffenis; het neemt niet eens de moeite om onze vragen te beantwoorden. Door steeds weer op dezelfde zere plek te blijven hameren, riskeren we bovendien om problemen die eigenlijk oplosbaar zijn, juist te onderdrukken of het zwijgen op te leggen.

Wiedergutmachungsdrang herhaalt zich op brute wijze, over meerdere tijdlagen en media heen. Muzikaal gezien is het een assemblage van materiaal uit mijn persoonlijke geluidsbibliotheek, The Cabinet—vernoemd naar de rariteitenkabinetten waarin men in de barok waardevolle objecten en souvenirs bewaarde, maar ook naar de duistere ‘cabinets’ of kasten die Locke, Leibniz en anderen gebruikten als metaforen voor het geheugen en intellect. Mijn kabinet is gevuld met muzikale souvenirs opgenomen met drummachines, synthesizers en andere instrumenten; sommige klanken gaan terug tot live-sets uit het midden van de jaren 1990, andere zijn geplukt uit liedjes, reclames en nieuwsfragmenten uit mijn kindertijd. Die geluiden worden tegenover beeldmateriaal geplaatst uit mijn geboortestad Kortrijk: de jaarlijkse cyclus van kermissen en feesten, het katholieke erfgoed, de lieux de mémoire… Een centrale plaats is weggelegd voor de buurt rond het Onze-Lieve-Vrouw-ter-Engelenlyceum (thans ’t Fort genoemd)—waar mijn grootmoeder ooit school liep, waar twee van mijn kinderen vandaag les volgen en waar mijn vrouw lesgeeft. Jarenlang passeerde ik er dagelijks en werd ik ooggetuige van de tragische instorting van de school in 1984. Het is de wijk waar ik ooit de kermis bezocht (die er niet meer staat) en waar ik afscheid nam van mijn vader in het mortuarium (dat er evenmin nog is).

De uiteindelijke montage zit vol onopgeloste herinneringen aan mijn kindertijd in die loden jaren van de jaren 1980. Je vangt flarden op van mijn idool, Simple Minds-toetsenist Mick MacNeil; van de lelijke auto van mijn ouders, en van de auto waarin ik liever had gezeten; van het radiostation waar mijn vader na de uren werkte; van het politieke circus waar mijn ouders (beiden werkzaam voor de stad) voortdurend over klaagden; van de terreur van de Bende van Nijvel; van de E3 (nu E17) die het landschap doorkliefde; enzovoort.